Nerf (2013)

« Oh, mon amour. Mon doux mon tendre mon merveilleux amour. De l’aube claire jusqu’à la fin du jour. Je t’aime encore, tu sais, je t’aime. »Vieux amants - J. Brel

Sigridspinnox com 3
  • Tekst en regie
    Sven Ronsijn
  • Coaching
    Wim De Wulf
  • Muzikaal advies
    Els Van Laethem
  • Muziek en spel
    Jurgen De bruyn en Elise Caluwaerts
  • Spel
    Tineke Caels en Erik Bassier
  • Poppen/kostuums
    Evelyne Meersschaut
  • Scenografie
    Ultima Thule & Zefiro Torna
  • Techniek
    Rupert Defossez
  • Geluid
    Ludo Vleugels
  • Foto
    © Lyubomir Bukov, Sigridspinnox.be

Nerf is het verhaal van Frans en Hélène, beiden 106 jaar oud.

Van die 106 levensjaren hebben ze er 80 samen doorgebracht.
Een eiken bruiloft. Zo heet dat. Een zorgvuldige opeenstapeling van jaarringen,
Feest! Feest! Feest!

Maar midden in de nacht zit Frans naar haar te kijken.
Dat is Hélène niet meer. Dat zijn haar contouren, maar dan slecht ingekleurd.
Help, Frans! Help! Hij moet iets doen. Nu.
De deur van de home staat op een kier. ‘t Is de moment!

En ineens zijn ze daar: herinneringen.
Herinneringen aan bomen en aan een opdringerige vogel.
Herinneringen aan haar stem, aan zijn broer,
aan hoe klein ze toen waren en aan de was ophangen ook.
Herinneringen aan een oorlog of twee, brieven, een kus, verraad en heimelijk gefluister.
Herinneringen aan bommen, donder, bliksem, en ineens een pieptoon.
Herinneringen aan kinderen en kinderen van kinderen en kinderen van kinderen van kinderen.
Herinneringen aan een dirigent, haar stem, een trillend wit stokje.
Herinneringen aan dat verhaal dat ze vertelde. En dat ze ‘t niet meer wist. Ineens.
Herinneringen aan hoe stil het werd. Twijfel. Schrik ook. En dan weer die vogel. Altijd die vogel.
Herinneringen aan twee bomen op een heuvel waarvan de takken in elkaar verstrengeld geraakt, de jaarringen door elkaar gegroeid en de nerven van beiden zijn.

Tussen al die herinneringen zit Hélène verstopt.
Dat weet Frans!

In Nerf wordt het knoestige bestaan van een koppel ontschorst tot er enkel een dunne kloppende levensader overblijft. Ontroerende, treurige, komische dialogen en taferelen maken deel uit van een ononderbroken zinnebeeldige metamorfose. Figuren transformeren, woorden worden overbodig, klanken dunnen uit. Tot hun essentie.

Een coproductie met Zefiro Torna, in samenwerking met de Zomer van Antwerpen.

Foto's

Download de lesmap voor scholen

Techniek